Pamiętam, z jakim tromtadrackim zadęciem wprowadzano w Polsce obowiązkową segregację śmieci, jakie wzniosłe hasła towarzyszyły uroczystej introdukcji do osiedlowych śmietników różnokolorowych pojemników – osobnych na śmieci suche, osobnych na bioodpady i osobnych na świństwa mokre. Żółte, zielone i niebieskie plastikowe pudła pyszniły się w klatce z falistej blachy, a menele, używający śmietnika jako publicznej toalety, i tak nie czytali ogłoszeń, zapowiadających, że jeśli nie podporządkujemy się zarządzeniom segregacyjnym, to podniosą nam czynsz, a może nawet postawią przed sądem. Starsi ludzie potraktowali to poważnie. W mieszkaniach pojawiły się zamiast jednego – trzy domowe kosze na śmieci, niekiedy zastępowane przez plastikowe reklamówki. Emerytki truchtały do śmietnika z kilkoma siatami i zastanawiały się, czy do pojemnika z napisem „bio” mają wrzucać całe reklamówki z obierkami i ogryzkami, czy też je wytrzepywać, a plastikowe torebki wsadzać do kosza z napisem „suche” – no, bo po tych obierkach suche nie były… Potem pojawiły się dwa dodatkowe miejsca do „składowania odpadów” – ażurowa klatka na plastik i szczelnie zamknięta skrzynka na szkło. Z ażuru wiatr wywiewał torebki po całej okolicy, a w skrzynce każda wrzucana pusta flaszka tłukła się na drobne kawałki...

Więcej...

Śmierć królowej skrzypiec - wspomnienie o Wandzie Wiłkomirskiej