Prasa lokalna, która jak dotąd słabo zauważa jakiekolwiek fakty z dziedziny kultury, tym razem ochoczo podała wiadomość, że oto pod Giewontem zawiązało się Stowarzyszenie Górali Występujących w Reklamie. Celem organizacji zdaje się być dbanie o honor. W naszych czasach i na naszym terenie honor najlepiej się mierzy w dolarach, bo euro jeszcze się słabo przebija na konta. Jeden z działaczy wypowiadał się w prasie, że Stowarzyszenie walczy z neofitami, krytykującymi sprzedawanie góralszczyzny za pieniądze. Wydaje się, że dotknięty poczuł się najbardziej plakatowy góral zakopiański, Jan Karpiel-Bułecka, którego włóczyli po internetach za reklamowanie "sakramenckiego piwa".

Co się tyczy reklamy piwa, to ostatnio występuje ona na styku TPN, TOPR i Związku Podhalan, i w efekcie w czasie najlepszej oglądalności pokazuje się prezes przewodników wysokogórskich Piotr Konopka w stroju ratowniczym, w otoczeniu kolegów z ratowniczej firmy, której rozwalił się ostatni helikopter, ale pełen odlot zapewnia jej reklamowane piwo "po zbóju", która to nazwa jest dość popularnym eufemizmem sformułowania powszechnie uznawanego za obelżywe lub wulgarne. Pozytywny stosunek do przyrody tatrzańskiej wyraża się w fakcie, że demolujący drzwi do schroniska (słowo karczma może nie uchodzi...) niedźwiedź brunatny (Ursus arctos), zostaje spacyfikowany prawdopodobnie przez poczęstunek, bowiem po cięciu montażowym ma pysk unurzany w pianie i wygląda dość po zbóju. Wszystkiemu temu towarzyszy muzyka z filmu "Janosik", co stanowi element folklorystyczny w tym samym stopniu co "13 posterunek" jest serialem kryminalnym.

Parę lat temu na seminarium, organizowanym przez Pracownię Regionalną Politechniki Krakowskiej, wyraziłem zdziwienie, że na Krupówkach ku uciesze gawiedzi grywają boliwijscy górale, górale ze Lwowa i górale z warszawskiej Akademii Muzycznej, a górale z Podhala nie grywają, choć może powinni. Rzuciła się na mnie wtedy (bez pozytywnego kontekstu...) ówczesna pani wiceburmistrz Zakopanego Stanisława Szostak mówiąc, że górale nie będą swojego honornego folkloru jak żebracy sprzedawać. Zapewne nic się w tej mierze nie zmieniło: jak dają małe pieniądze, to jest niehonorowe żebractwo, jak duże - to jest promocja folkloru.

Poszedłem do baru "Muma" na pierogi. Czekając aż się ugotują, przeczytałem punkt informujący o organizowanych przez jakieś biuro turystyczne spływach Dunajcem. W cenę, poza dojazdem, spływem i grilowaniem własnoręcznie złowionego pstrąga (za odłowienie odławiający płaci wedle wagi złowionej ryby), wchodzą informacje o regionie, przerywane kawałami opowiadanymi w gwarze góralskiej. W plakacie nie było informacji, jaki procent dopłacają turyści za regionalne poczucie humoru.

Najlepszy góralski dowcip opowiedziała telewizja w wiadomościach, informując o paradzie żaglowców w Gdyni. Spiker z tak zwanego offu informował, że spotkaniu wilków morskich towarzyszy tradycyjny festiwal pieśni żeglarskich, zwanych szantami. Na temat szant wypowiadał się chwilę potem jeden żeglarz. W tle widać było zespół góralski, a z głośników płynęła nuta wierchowa. Szanty z Morskiego Oka podobają się wszystkim od przeszło 100 lat...