Drogi Wolfgangu,

Ostatni list od Ciebie, to dla mnie prawdziwa rewelacja. Nie wiedziałem o tylu ciekawych kartach z niemieckiej historii! Chociażby o tym, że Niemcy wspomagały Amerykanów we wszystkich wojnach od czasów Korei. Albo o życzliwości i wdzięczności Niemców, zadowolonych z obecności Amerykanów na ich ziemi.

Wybacz mi moją niewiedzę, ale wychowałem się w latach '80. Komunistyczna propaganda karmiła mnie ewidentnymi bzdurami o gwałtownych protestach przeciwko największej amerykańskiej bazie wojskowej w Ramsau. Tylko wymysłem propagandy musiały być też te setki tysięcy demonstrantów podczas corocznych Marszy Wielkanocnych urządzanych w proteście przeciwko rozmieszczaniu w Niemczech amerykańskich Cruisów i Pershingów.

Rozumiem Twoje argumenty, jednak do kilku z nich muszę się odnieść.

Porównujesz amerykański i niemiecki "pęd do wojny". Moim zdaniem - niesłusznie. Inne czasy, inny styl okupacji i ostateczny wynik. Niemcy, to naprawdę pod tym względem kraj "wyjątkowy". Mogę sobie jedynie wyobrazić jak byłbym zmieszany czytając w porannej gazecie: "Niemieckie oddziały posuwają się naprzód" albo "Luftwaffe znów zbombardowała Bagdad. Półtonowe bomby spadły na szpital w Nasirii". Dla Irakijczyków różnica byłaby zapewne trudna do uchwycenia, ale ze swojej strony jestem wdzięczny Kanclerzowi Schroederowi, że oszczędził mi konfuzji.

Kolejna kwestia. Twoje remedium na polsko-amerykańską bezwarunkową miłość na pierwszy rzut oka wydaje się rozsądne: Mocna Europa z jedną polityką zagraniczną, armią i wspólnym rządem, gotowym stawić czoła najtrudniejszym wyzwaniom dzisiejszego świata.

Brzmi świetnie, ale... to jedynie koncert życzeń. Nawet "stara" Unia Europejska jest daleko od tego etapu wspólnoty. Ty marzysz o USA-bis, Twoi francuscy przyjaciele o Wielkiej Francji, a Kanclerz Schroeder - o następnych wyborach do sejmików samorządowych...

Wojna w Iraku była głupią amerykańską krucjatą. Zgoda. Ale przyjrzyj się kto był najbardziej przeciw: Sojusz Francji-Niemiec-Rosji i Chin. Francja - rozumiem. Francja zawsze jest przeciw, jeśli to nie Francuz jest Monsieur le General. Shroeder - najsłabszy kanclerz w powojennej historii Niemiec, próbował przypodobać się i zdobyć choć kilka głosów w wyborach więcej (ostatecznie jego partia ma 4 głosy przewagi nad opozycją w Bundestagu). No i mamy jeszcze znany duet - Rosja i Chiny. Przodowników walki o demokrację!

Tuż po wojnie (jak łatwo było przewidzieć) francuski prezydent Jacques Chirac (zwany w Anglii La Glizda) pospieszył oznajmić światu o "zmianach na lepsze w Iraku" i posyłał Amerykanom uśmiechy dopraszając się, by nie zapomnieli o Francji przy podziale "irackiego tortu", kontraktów na ropę. Rosyjski prezydent Wladimir Putin przyznał niespodziewanie, że nigdy nie kochał Saddama, a George W. Bush, to jego najbliższy przyjaciel. Gdzie jest ta Mocna Zjednoczona Europa z Twojego listu, drogi Wolfgangu? Kto jest odpowiedzialny za europejską politykę zagraniczną. Powiedz mi, dlaczego Chirac i Schroeder (a raczej sam Chirac), mają wyjątkowe prawo do prezentowania europejskiego stanowiska we wszystkich sprawach? Dlaczego ten przywilej ma Chirac, a nie na przykład Blair?

Wielka Brytania, Włochy, Hiszpania, Polska, Czechy, Słowacja i Węgry, nazwane przez Donalda Rumsfelda "Nową Europą" zdecydowały się pomóc Stanom Zjednoczonym w Iraku. Czy to rzeczywiście takie strasznie bolesne dla Niemiec i Francji? Nie sądzę. To nie jest wybór pomiędzy Europą a USA, tylko pomiędzy poparciem Saddama i obaleniem Saddama.

Marzę o kieliszku wina, smaku fajki, widoku zachodu słońca nad Frankonią i spokojnej dyskusji z Tobą o problemach dzisiejszego świata. Może w wakacje uda się nam spotkać?

Na koniec, chciałbym Ci jeszcze raz podziękować za list. Jestem dumny z takiego krewniaka. Jesteś mądrym, szlachetnym człowiekiem. Wybacz swojemu młodemu bratankowi niektóre gorączkowe słowa. Mam nadzieję, że to Ty masz rację. Nawet, jeśli z mojego miejsca w historii, na razie tego nie widzę.

Sergiusz