Chcąc zdobyć poparcie w wyborach, należy kierować swoje argumenty do głupców raczej niż do ludzi mądrych, albowiem w każdej społeczności głupców jest więcej i to oni wrzucą do urn więcej głosów. W demokracjach z tradycjami głupcy głosują na mądrych, bo już ich praktyka nauczyła, że dobrze na tym wychodzą. U nas głosują na równie głupich jak oni sami w poczuciu solidarności klasowej lub na jeszcze głupszych, żeby mieć pewność, że wybrani ich nie oszukają.

Podobnie w mediach. Głównym celem mediów jest zjednanie sobie jak największej liczby odbiorców co oznacza jak największą liczbę sprzedanych egzemplarzy, jak największą słuchalność lub oglądalność, a co za tym idzie jak największą ilość reklam. Krótko mówiąc - jak największe dochody. Zasada zwracania się do głupców obowiązuje więc i tutaj.

Niekiedy trafiają się media czy poszczególni redaktorzy z ambicjami: wtedy w piśmie artykuły o kulturze, ekonomii czy nauce pojawiają się sporadycznie, na dalekich stronach. Magazyny kulturalne wchodzą na ekran jak pornosy, około północy, a ambitne radio sytuuje się na częstotliwościach, nie podawanych przez żadne inne media.

Na ogół jednak banał wypiera odkrywczość, przeżuta papka własnych komentarzy zastępuje obiektywną informację, z polityki mamy wyłącznie magiel i afery, z nauki UFO i klonowanie, z literatury "Trypyk rzymski", a z muzyki zespół "Ich troje" i panią Penderecką.

Myślałem kiedyś, że dno osiągnęło Radio "Zet", prowadzące SMS-owe ankiety na temat tego czy to, co dziś powiedział Michał W. jest czy nie jest powszechnie akceptowane. Tłumaczyłem sobie jednak, że wyciąganie w ten sposób pieniędzy od naiwnych gości, subsydiujących Zetkę, pana Michała i operatora telefonii komórkowej jest pomysłowym sposobem nabicia własnego portfela kosztem naiwniaków. Jednak na prawdziwe dno spikowała "Gazeta Podhalańska" lokalny dodatek "Gazety Krakowskiej", która oddała część swoich łamów w ręce czytelników, wyprowadzając redakcję na Krupówki, gdzie przechodzący obok ludzie mogą się sfotografować i napisać na komputerze kilka swoich głębokich uwag. Uwagi te wraz ze zdjęciem "redagujących" tworzą w numerach weekendowych (połowa lipca 2003) bite cztery kolumny głupoty, knajackiej grypsery, kretyńskich dowcipów i ceperskiego banału.

Naturalnie, z punktu widzenia ekonomicznego pomysł jest może i niegłupi: kanikuła, redaktorzy wyjeżdżają na urlopy, sezon ogórkowy, polski potwór z Loch Ness, czyli afera Rywina walczy o gorsze z aferą starachowicką i aferą Masy, jak długo można pisać o oscypkach w Unii Europejskiej i Curusiu w sądzie.... A paru kolesiów pozdrawiających na łamach innych paru kolesiów to parę egzemplarzy sprzedanych więcej. Kiedyś, żeby dostać się na łamy tego typu, trzeba było być kimś, albo krową z dwoma głowami, służącą, która oblała panią witriolem albo przynajmniej wpaść pod tramwaj. Dziś wystarczy przejść się Krupówkami, przepchnąć przez tłum artystów z Peru czy Lwowa, rzeźbiarzy i karykaturzystów, żebraków i reklamodawców, stanąć w kolejce, dać się sfotografować i grypsnąć parę słów na komputer. I pamiątka dla wnuków gotowa. Inna rzecz, że przy takiej nieznośnej lekkości przechodzenia do historii, postaciami historycznymi zostaną wnet wszyscy. Czyli nikt.

Głupi pomysł redakcji i lekki debilizm wakacyjnych "redaktorów" z Krupówek minie pewno z pierwszym podmuchem jesiennego wiatru, ale problem miałkości i dezynwoltury mediów pozostanie. Kiedyś publiczne, czy tam państwowe radio (innego nie było, nawet "Wolna Europa" była radiem państwowym, choć akurat nie polskiego państwa; co bardziej pochopni zapewne w tym miejscu zwrócą mi uwagę, że to rozgłośnia pana Nowaka-Jezioranskiego nadająca z Monachium z nadania Kongresu USA była jedyną prawdziwie polską stacją, a nie tzw. Polskie Radio) a więc kiedyś radio było wyznacznikiem standardu językowego. Gdy nie wiedziało się, jakiej formy gramatycznej czy leksykalnej użyć, gdy zakładałeś się z kimś czy ambiwalencja jest pojęciem z dziedziny elektryczności i czy to prawda, że premierem Cejlonu jest pierwsza na świecie kobieta premier i że nazywa się ona pani Sirimavo Bandaranaike - dzwoniłeś do radia i tam spiker, konsultując się z Witoldem Doroszewskim, Zdzisławem Kopalińskim, i, oczywiście, ambasadorem Związku Radzieckiego (tu wstawiam uśmieszek J, że to był żart, młodsi i co bardziej prawicowi gotowi są w to uwierzyć...) wyjaśniał twoje wątpliwości. Dziś do radia dzwonisz tylko wtedy, kiedy chcesz złożyć donos na tzw. czerwony telefon i dostać za to 500 złotych. Albo kiedy chcesz usłyszeć swój własny komentarz na tematy ogólne bądź szczegółowe, który oczywiście nie ma najmniejszego znaczenia dla biegu zdarzeń, ale tworzy dla radia złudzenie, że jest interaktywne…

Dezynwoltura mediów i brak poczucia proporcji to temat osobny, wart rozprawy habilitacyjnej. Ale, ponieważ pisaliśmy o Krupówkach - zakończmy przykładem z tych to dziedzin. Oto lokalny poeta-amator, zbrojny w blachę przewodnicką, na łamach lokalnej prasy odpowiada wierszem (?) na wiersz... Wisławy Szymborskiej. Nie znająca poczucia smaku ani wyczucia proporcji redakcja publikuje kilkuwersowy tekst Noblistki, a obok - wielokrotnie dłuższy tekst poety-przewodnika. Nie odnoszę się specjalnie ani do treści, ani do wartości poetyckiej publikacji - nie mam aż tyle samozaparcia. Istotny dla mnie w tym wszystkim jest tupet, niekiedy nazywany nawet bardziej jednoznacznie.

A dlaczego wspominam o tym przy okazji krupówkowego testimonium pauperitas? Jest takie stare powiedzenie: Król Jagiełło bił Krzyżaki i pan Krupa chciał być taki...

Z uwagi na zakopiańskie konteksty zaznaczam uroczyście, że nie mam tu na myśli ani pana M.Jagiełły ani pana M.Krupy... Tymczasem.