Po halnym

Wiało nie bardzo mocno, choć jadąc drogą Balzera widziałem mnóstwo połamanych gałęzi. Ale przez kilka dni wisiał nad Tatrami ciemny wał chmur, a ludzie byli na przemian senni i podenerwowani. A ja dodatkowo - okropnie śpiący. Szczęśliwie mogę sobie pozwolić na to, żeby wstawać o ósmej, albo i później, co też zwykle czyniłem. Przebiłem się ostatecznie przez wszystkie tomiszcza korespondencji Szymanowskiego i lektura ta mnie jeszcze dodatkowo przygnębiła. Powoli będę się zbierał do tego następnego wydania "Zakopiańskiego szlaku", choć w sumie nie ma się z czym spieszyć: czytelnicy nie ustawiają się w kolejce po następne moje książki... Wczoraj Harry namawiał mnie do wydania wyboru moich felietonów, ale raczej mnie nie przekonał - felieton, jako forma gazetowa, żyje chwilą ulotną i choć pewno jest, tak jak i prasa, obrazem  mijającego czasu, to przecież te moje kawałki często inspirowane są albo irytującymi meandrami współczesnej polityki, o których prawdę mówiąc należałoby jak najszybciej zapomnieć, a nie utrwalać je w formie książkowej, albo zbyt lokalnymi sprawami, by mogły zainteresować szersze grono czytelników. Poza tym - w samym "Tygodniku Podhalańskim" ukazało się już 230 tekstów, każdy po ok. 3000 znaków: trzeba by dokonać radykalnego wyboru, a ustalanie kryteriów takiego wyboru jest dość trudne - na pewno mnie podobałoby się coś innego, niż wydawcy, a przeciętnemu czytelnikowi jeszcze coś innego by odpowiadało. Skończyłem za to korektę nowego wydania "Zakopanego i okolic"; ten przewodnik powinien się pojawić na sezon zimowy.

No i po halnym. Chmury się rozsypały, ochłodziło się trochę i pada dość mocno. Dziś po południu jeszcze udało się odebrać moją lancię z komisu, gdzie stała bezskutecznie od maja i teraz będzie czekać na kupca na ulicy Sikorskiego... Wciąż mi jej szkoda. Ale Korolcia pali niecałe 6 na 100, lancia znacznie więcej. Ale też komfort i siła są znacznie większe.

Dziewczyny z 9 klasy namówiły mnie do lektury trzytomowej sagi Susanne Collins o Igrzyskach śmierci (w oryginale jeszcze lepiej to brzmi: Hunger Games, czyli Głodowe Igrzyska). Lektura rzeczywiście pasjonująca, napisana z nerwem i doskonałym wyczuciem młodego, wrażliwego odbiorcy. Rzecz ma charakter SF, dzieje się w jakiejś niesprecyzowanej, ale nieodległej przyszłości, kiedy to wskutek wojen i klęsk elementarnych Stany Zjednoczone skurczyły swój obszar do niewielkiego państewka Panem, zarządzanego przez złowrogie władze skupione w dystrykcie stołecznym Kapitol i otoczonego przez trzynaście półniewolniczo podległych dystryktów dostarczających mu surowców, energii, produktów rolnych itp. Kiedyś - prawie sto lat wcześniej - eksploatowane i terroryzowane dystrykty zbuntowały się, wybuchło powstanie, w wyniku którego jeden z nich - trzynasty - został starty z powierzchni ziemi, a pozostałe wzięto jeszcze bardziej za mordę. Dla upamiętnienia owego nieudanego powstania, by już nie pomyślał o buncie, co roku odbywają się "Głodowe Igrzyska", w których biorą udział młodzi ludzie, po dwóch z każdego dystryktu wylosowywanych z populacji 12-18 lat. Przewiezieni do Kapitolu, walczą potem ze sobą i z przygotowanymi przez organizatorów niebezpieczeństwami do czasu aż pozostanie tylko jeden z nich. No i właśnie w takich igrzyskach śmierci bierze udział główna bohaterka, 14-letnia Katniss Everdeen. Trzy owe tomy ("Igrzyska śmierci", "W pierścieniu ognia", "Kosogłos") przeczytałem w dwa dni, mimo że były słusznej grubości, jeden wieczór poświęciłem też na obejrzenie filmu z pierwszej części sagi, z doskonałą i bardzo ładną (choć dla tego filmu nieco zbrzydzoną, no i za starą, bo 22-letnią) Jennifer Lawrence w głównej roli. Film jest nowy, z marca tego roku, reżyserował Gary Ross, a w epizodycznej roli sympatycznego projektanta ubiorów Cinny zagrał Lenny Kravitz.  Oczywiście, wg mnie fabuła jest całkowicie przewidywalna, ale to trochę dlatego, że "Igrzyska" są dla mnie pełne odniesień literackich - od "Spartakusa", przez "Rok 1984" Orwella po "Kongres futurologiczny" Lema. Ale to nie jest wadą książki, przeciwnie.